کودکان با آسیب شدید و عمیق شنوایی و آن ها که سمعک می زنند تمایل به تولید خطاهای مختص همخوان دارند. این خطاها شامل: جانشینی، حذف صداها، کژگویی (خرابگویی)، خطا در خوشه های همخوانی و ناکامی در تشیخص بین همخوان‌های بی واک/ واکدار به ویژه همخوان های انفجاری است؛ برای مثال، کودک ممکن است بخواهد بگوید: بوس، اما در حقیقت می گوید: پو. در این تولید خردسال پ/ بی واک را جانشین / ب/ واکدار نموده و صدای /س/ پایانی را حذف کرده است. بسیاری از کودکان همخوان هایی که روی چهره دیده می شوند را درست تر تولید می کنند تا همخوان هایی که دیده نمی شوند. برای مثال احتمال بیشتری دارد کودک واژه ی بار را به درستی تولید کند تا واژه ی «کار» ./ب/ مستلزم بستن آشکار لب هاست؛ در حالی که حرکت پایانی پس زبان برای تولید/ ک/ دیده نمی شود. آشکار است که کودکان با کاهش چشمگیر شنوایی، برای فراگیری گفتار با شدت بر اطلاعات بینایی متکی هستند.
خطاهای شیوه ی تولید نیز معمول است. تولید همخوان های غلتان/ ر/، کناری/ ل/ وسایشی به ویژه آن‌ها که بسامد بالا دارند؛ مانند/س، ش/برای بسیاری از کودکان ناشنوا دشوار است.
کودکان با آسیب چشمگیر شنوایی و آن‌ها که سمعک می زنند، دارای گفتاری با کیفیت متفاوت هستند. گفتارشان اغلب نفس آلود بریده بریده و ناموزون است. خطاهای زبر زنجیری به این کیفیت غیر عدی گفتار کمک می کند. این خطاها عبارت اند از: خطا در هم فراگویی، کیفیت صدا، کنترل بلندی، سرعت، کنترل تنفس، کنترل زیر و بمی، درنگ (مکث ) و تکیه.
بسیاری از کودکان آسیب دیده ی شنوایی صداها را همانند کودکان شنوا به شیوه‌ی یکسانی همزمان تولید نمی کنند؛ برای مثال، کودک ممکن است واژه ی«برگه» را به صورت«ب ـ ر ـ گه» بگوید. در این تولید کودک هر صدا را به‌صورت واحدی مجزا تولید کرده است.
.پروانه رزم کن، دبستان یوسف یحیایی
ناحیه یک شیراز (۹۴۱)