یادگیری ترکیبی، محیط های یادگیری را با هم ترکیب می کند و با ایجاد یادگیری هم زمان و غیر هم زمان فضایی را فراهم می آورد که در آن نقاط قوت دو شیوه آموزشی سنتی و الکترونیکی برای حصول به یادگیری بهتر استفاده می شود.
بدین ترتیب، دانش آموزان آنچه را در کلاس ها از طریق سخنرانی، کتاب و شرکت در آزمایشگاه می آموزند برای بسط و درک بهتر با استفاده از فناوری از طریق اینترنت، نرم افزار، رایانه و... یادگیری شان را کامل و عمیق می سازند. در این محیط آموزشی مشارکت، خلاقیت، اتکا به خود و یافتن پاسخ سؤالات بدون کمک معلم و از همه مهم تر لذت یادگیری فراهم می شود.
معلم در اینجا فقط نقش هدایتگر دارد و متکلم وحده نیست؛ پس محیط برای شرکت فعال دانش آموزان در یادگیری کاملاً مهیاست.
رویکرد یادگیری ترکیبی مانند پیوستاری است که در یک سرآموزش سنتی و چهره به چهره قرار دارد و در سر دیگر آموزش مبتنی بر خط واقع است.
در رویکرد ترکیبی هدف کیفیت یادگیری است؛ بنابراین، در استفاده از ابزار و فناوری می باست به شرایط یادگیرنده کاملاً توجه شود؛ ولی این به معنی بی‌توجهی به توسعه ی کمی فعالیت ها نیست.
رویکرد ترکیبی در بُعد عمومی بر عمق بخشیدن به یادگیری و در بُعد افقی بر گسترش منابع و ابزار و وسایل کمک آموزشی در فرایند آموزش تأکید دارد.
آموزش ترکیبی به دلیل ارتقای پداگوژی، افزایش دسترسی و انعطاف پذیری و هم چنین کاهش هزینه ها، فرد محوری و تعامل اجتماعی مورد توجه مربیان و متربیان است.
الگوهای اصلی یادگیری ترکیبی به اختصار عبارتند از:
۱- الگوی محرک مهارت: تعامل با معلم یا تسهیل کننده (می تواند یک هم کلاسی باشد) برای پرورش دانش و مهارت از طریق پست الکترونیکی، بحث در گفت‌وگو در جلسات چهره به چهره با سرعت شخصی است؛ مانند وره های مبتنی بر وب و کتاب ها.
۲- الگوی محرک گرایش (محرک رفتار): از طریق ترکیب جلسات چهره به چهره به رویدادها و فعالیت های مشارکتی همراه با فناوری ایجاد می شود.
۳- الگوی محرک صلاحیت: به یادگیری (در حل کار) از طریق ترکیب ابزارهای پشتیبانی بر خط و مربی به صورت هم زمان اشاره دارد.
. فیروزه نوروزی، متوسطه اول ستارگان
آموزش و پرورش ناحیه چهار شیراز